بعضی اوقات شما بعد از ورزش، احساس درد عضلانی می کنید. اگر شما چند روز پشت سر هم مسافتی را با سرعت یکنواخت و آهسته ای بدوید، هرگز سریع تر نخواهید دوید یا قوی تر نخواهید شد.
اگر هنگام برداشتن وزنه از زمین، احساس سوزش عضلانی کنید، آن را به زمین می گذارید، در نتیجه روز بعد احساس درد نخواهید کرد ولی قوی تر هم نخواهید شد.
2) تدریجی عمل کردن : روزانه مقدار کمی به فعالیت خود بیفزائید . (رسیدن به بالاترین سطح آمادگی به شش تا هشت هفته وقت نیاز دارد .)
3)زمانبندی: از فعالیت بیش از اندازه پرهیز کنید بسته به رشته ورزشی دوره های تمرین باید از یک ساعت تا یک ساعت و چهل و پنج دقیقه طول بکشد . ( فرد خسته مستعد پذیرش صدمات بدنی است .)
4) شدت عمل : به جای میزان فعالیت بر شدت آن تاکید نمائید .
انگکور محوطه ای باستانی در کامبوج است که مجموعه ای از بقایای پایتخت های باستانی امپراتور خمر را که بین قرن های نهم تا پانزدهم میلادی ساخته شده اند، در خود جای داده است. محوطه باستانی انگکور در سال 1992 به خاطر شرایط استثنایی اش، به طور هم زمان در فهرست میراث جهانی و میراث در خطر یونسکو ثبت شد و در سال 2004، پس از دوازده سال مرمت و بازسازی از فهرست میراث جهانی در خطر خارج شد. این ویرانه های باستانی در میان جنگل ها و مزارع کشاورزی شمال دریاچه بزرگ کامبوج و در نزدیکی شهر سیم راپ امروزی واقع شده اند.
امپراتوری خمر در طول سیصد سال، یعنی از سال 900 تا 1200 میلادی، شاهکارهای باشکوه معماری جهان را در کرانه های شمالی دریاچه بزرگ کامبوج پدید آورد. اغلب این آثار در محوطه ای به طول 15 و عرض 5 مایل جمع شده اند، هر چند که پارک باستان شناسی انگکور محوطه هایی چون کبال سپین با فاصله 30 مایل را نیز شامل می شود. در مجموع، بیش از 72 معبد و عمارت مهم باستانی در این محوطه شناسایی شده اند. معبد اصلی انگکور، موسوم به انگکور وات، بین سال های 1112 تا 1150 توسط سوریاوارمن دوم، امپراتور خمر، به عنوان معبد اصلی و پایتخت ساخته شده است و در حال حاضر بزرگ ترین و سالم ترین معبد به جا مانده در این محوطه باستانی است که از زمان تأسیس تا امروز نیز اهمیت مذهبی خود را "ابتدا برای هندوها و سپس برای بودائیان " حفظ کرده است. این معبد به مظهر معماری کلاسیک خمرها بدل شده است و به عنوان سمبل کشور کامبوج، روی پرچم این کشور نیز نقش بسته و در حال حاضر بزرگ ترین جاذبه گردشگری این کشور محسوب می شود.
انگکور وات که با به هم آمیختن دو سبک اصلی معابد خمرها ــ معابد پله ای و معابد سرسرایی ــ ساخته شده است، نمادی از کوهستان مِرو، مأمن خدایان در اسطوره های هندو، است. درون خندق و دیواری به طول 6/3 کیلومتر، سه سرسرای چهارگوش که هر یک بر فراز دیگری ساخته شده اند، قد برافراشته اند که بزرگترین سرسرا (سرسرای زیرین) 187 در 215 متر مساحت دارد. در مرکز این معبد نیز برجی سر به آسمان برداشته است. این معبد علاوه بر عظمت و توازنش از لحاظ معماری، به خاطر نقش برجسته های بی شمار و مجسمه های رقاصان و پریانش از شهرت خاصی برخوردار است
تاریخچه آنگکور وات
سوریاوارمن دوم، امپراتور خمرها، در اوایل قرن دوازدهم میلادی انگکور وات را به عنوان پایتخت و معبدی برای ویشنو، یکی از ایزدان مذهب هندو، ساخت. از آن جایی که تا به حال هیچ لوح یا کتیبه متعلق به زمان ساخت انگکور وات که در آن به این معبد اشاره شده باش به دست نیامده است، نام واقعی آن بر کسی معلوم نیست. نام امروزی این معبد، یعنی انگکور وات، در زبان کامبوجی به معنای «معبد شهر» است. به نظر می رسد با مرگ سوریاوارمن دوم در سال 1150، ساخت این نیمه تمام رها شده است، چنان که نقش برجسته های نیمه تمامی که در این معبد به چشم می خورند نیز مؤید این نظریه هستند. با به حکومت رسیدن امپراتور بعدی خمرها، پایتخت به نقطه*ای دیگر واقع در چند کیلومتری انگکور وات منتقل شد و این معبد تا قرن 14 و 15 میلادی که فرقه*ای از بودائیان آن را به یک معبد بودائی تبدیل کردند، به حال خود رها شده بود.
از آن زمان تاکنون این معبد هیچ گاه به حالت متروک در نیامده است که این مسئله در میان معابد محوطه باستانی انگکور یک استثناء به حساب می*آید. یکی از نخستین سیاحان غربی که از این معبد دیدار کرد، آنتونیو دومگدالنا، کشیش پرتغالی بود که در سال 1586 از این محوطه دیدن کرد. دامگدالنا درباره انگکور وات می نویسد: «این معبد چنان شکوه خارق العاده ای دارد که قلم از توصیف آن عاجز است، خاصه آن که این معبد شبیه هیچ عمارتی در هیچ نقطه ای از جهان نیست.» اما دامگدالنا و دیگر سیاحان غربی، تصور نمی*کردند که ساخت چنین معبد باشکوهی از خمرها بربیاید و به اشتباه قدمت این معبد را هم پای امپراتوری روم باستان تصور می کردند. اما مطالعات باستان شناسی و مدارکی که در طول بازسازی و مرمت محوطه باستانی انگکور که در قرن بیستم به دست آمد، تاریخ واقعی آن را بر همگان آشکار کرد.
معماریآنگکور وات
انگکور وات نمونه ای عالی از معماری کلاسیک خمرها، موسوم به سبک انگکور وات، است. با آغاز قرن دوازدهم، معماران خمر به ندریج اعتماد به نفس خود را در کار با ماسه سنگ (به جای خشت و آجر) به عنوان مصالح اصلی ساخت بنا بازمی یافتند. سبک انگکور وات در پی سبک معماری بایون پدید آمد که در اغلب در آن، کیفیت فدای کمیت می شد. انگکور وات بیش از همه به خاطر ظرافت و تناسبش از لحاظ طراحی و معماری مورد تحسین قرار می گیرد و از این نظر اغلب با آثار معماری به جا مانده از روم و یونان باستان مقایسه می شود. به گفته موریس گلیز، یکی از مرمت*گران مشهوری که در قرن بیستم بر پروژه مرمت انگکور وات نظارت داشته است، «این معبد از جهت توازن میان عظمت عناصر و اندازه گیری ها و نسبت های دقیق رعایت شده در آن، از کمالی کلاسیک برخوردار است. انگکور وات تجلی قدرت، اتحاد و یک سبک هنری خاص است.» عناصری چون تاق های نوک تیز (تاق رومی)، برج هایی به شکل شکوفه نیلوفر، راهروهای هم محور و ایوان*های صلیبی شکل که به موازات محور اصلی معبد ساخته شده اند از شاخصه های اصلی سبک معماری انگکور وات هستند. بر دیواره*های این معبد، همچنین تصاویری از اسطوره*های ماهاباراتا و رامایانا نقش بسته است.
آنگکور وات در دوران معاصر
معبد انگکور وات در قرن بیستم تحت بازسازی و مرمت کلی قرار گرفت، اما با آغاز جنگ های داخلی و حکومت خمرهای سرخ در دهه های 70 و 80 میلادی، این پروژه ناتمام ماند؛ اما خوشبختانه در طول این مدت، خسارات و آسیب های جدی به این معبد وارد نیامد. با آغاز دهه 1990، کار مرمت و بازسازی انگکوروات از سر گرفته شد و سازمان یونسکو در سال 1992، این معبد و کل منطقه باستانی انگکور را به خاطر ارزش فرهنگی و باستان شناختی اش، در فهرست میراث جهانی ثبت کرد. یونسکو به خاطر وضعیت ویژه این منطقه پس از دو دهه جنگ داخلی و بی توجهی، این محوطه را به طور هم زمان در فهرست میراث جهانی در خطر نیز ثبت کرد تا با این اقدام، به ******************** کمک های جهانی برای بازسازی و مرمت محوطه باستانی انگکور کمک کند. اما کمیته میراث جهانی یونسکو، در سال 2004 پس از بررسی وضعیت محوطه باستانی انگکور و اعلام رضایت از پروژه بازسازی 12 ساله این محوطه و قدردانی از کمک های کارشناسی و مالی کشورهای فرانسه، ژاپن، ایتالیا، چین، هندوستان، اندونزی، مجارستان و سوئیس برای مرمت معبد انگکور وات و دیگر معابد و عمارت های محوطه باستانی انگکور، به خروج این محوطه از فهرست میراث جهانی در خطر رأی داد. با این وجود کار مرمت و بازسازی انگکور وات هم چنان ادامه دارد که البته بیشتر این پروژه ها، با کمک مالی دولت خارجی و به دست کارشناسان و متخصصان بین المملی صورت می گیرد. انگکور وات در حال حاضر به بزرگ ترین جاذبه توریستی کشور کامبوج تبدیل شده است و هر چند تاکنون آماری از تعداد دقیق بازدیدکنندگان این معبد منتشر نشده است، اما بنا به اعلام وزارت گردشگری کامبوج، از یک میلیون توریست خارجی که در سال 2004 به این کشور سفر کرده*اند، 57 درصد قصد بازدید از معبد انگکور وات را داشته اند.
- مبارز حق حمله به حریف را هنگامی که وی بر زمین افتاده است ندارد .
- مبارز حق گاز گرفتن حریف خود را ندارد .
- هنگامی که یکی از مبارزان نمی تواند به مسابقه ادامه دهد ، داور وسط مبارزه را متوقف می کند
- ضربات به قسمت عقب بدن حریف ( پشت سر و کمر و ناحیه ستون فقرات ) ممنوع می باشد .
- مبارز حق گرفتن طناب های کناره ی رینگ را ندارد .
- ضربات به اندام تناسلی غیر مجاز و ممنوع می باشد .
پیروزی می تواند توسط ناک اوت بدست بیاید . ناک اوت زمانی اتفاق می افتد که مبارز ناک داون شده باشد و پس از ده ثانیه که توسط داور شمرده می شود قادر به ادامه ی مسابقه نباشد . اگر ناک اوت بقدری شدید باشد که داور تشخیص دهد مبارز بدون کمک نمی تواند روی پای خود باستد وی ممکن است از شمردن خودداری کند و اعلام ناک اوت کند و برنده را مشخص نماید .
همچنین پیروزی در انتهای بازی نیز توسط قاضیان کنار رینگ نیز حاصل می شود ( اگر کار به ناک اوت نکشد و بازی خاتمه یابد ) . در این هنگام قاضیان از روی کارت امتیاز هر مبارز مشخص می کنند که کدام مبارز بیشتر موثر بوده است . اگر هر دو مبارز مساوی باشند نتیجه ی مسابقه مساوی اعلام می شود .
در هرج و مرج ناشی از جنگ ویتنام ، کامبوج از جنگ داخلی رنج می برد . در 17 آپریل 1975 شورشیان مائوئیست ( the Maoist Communist rebels ) ، خمرهای سرخ ، حکومت جمهوری خمر را که توسط مارشال Lon Nol رهبری می شد ، پس از اینکه آمریکا ویتنام را ترک کرد ، سرنگون کردند . طرح و برنامه ی خمرهای سرخ این بود که جامعه و نظام اجتماعی مدرن را حذف و محو کنند و یک آرمانشهر کشاورزی ( agricultural utopia ) ایجاد کنند . خمرهای سرخ مردم فرهیخته و تحصیل کرده را اعدام کردند ، همچنین کسانی که با حکومت گذشته روایطی داشتند یا کسانی که بر این باور بودند که جامعه ی گذشته دارای مزایایی هست ( دکتر ها ، معلمان ، سربازان ، هنرپیشگان ، خواننده ها ، بوکسورها و ... ) نیز اعدام شدند . همچنین دیگر نفوس و جمعیت باقی مانده مجبور به کار در اردوگاه های کار اجباری شدند که در آنها بسیاری از گرسنگی و بیماری جان سپردند .
مبارزات بخش ثابت فرهنگ و تمدن جنوب شرقی آسیا از دوران باستان تا به حال بوده است و سرانجام به سیستم رزم و نبرد سازمان یافته ای منجر شد . در عصر Angkor ( کشور پادشاهی باستانی که شامل کامبوج ، لائوس ، برمه و تایلند کنونی بوده ) تمام هنرهای رزمی رزمی با سلاح و بدون سلاح توسط خمرها تمرین می شده است . مدارک نشان می دهد استایلی شبیه به پرادال سری در قرن نهم وجود داشته است ، که ممکن است یکی از دلایلی باشد که چرا امپراطوری خمرها یکی از نیروهای غالب و چیره در جنوب شرقی آسیا بوده است . پادشاهی Angkor یک فرم ابتدایی و اولیه پرادال سری را که Yuthakun Khom نامیده می شده را همراه سلاح های مختلف و فیل های جنگی برای جنگیدن با دشمن اصلیشان ، ویتنام ، مرکز پادشاهی چامپا ( champa ) و بعدها سیام ، استفاده می کرده است .
در این زمان پادشاهی آنگ کور در بیشتر نواحی که اکنون کامبوج ، تایلند ، ویتنام و لائوس نامیده می شود غالب شده و کنترل آنها را بدست آورده بود . به عنوان مثال کامبوج تاثیر زیادی بر فرهنگ تایلند و لائوس گذاشته بود . این مسئله منجر به این شد که خمرها باور کنند که تمام فرم های بوکس آسیای جنوب شرقی از نمونه ی اولیه و ابتدایی kun khmer شکل گرفته است . آنها همچنین عنوان می کنند که پرادال سری همچنین تاثیر بسیاری بر پایه های موی تای گذاشته است .
در صدر داستان های شفاهی که برگرفته از اجداد خمرهاست ، پایه و اساس تمامی این بحث ها حجاری و نقوش برجسته ی به جا مانده از خمرهای اولیه در معابد باستانی بایون ( bayon ) و دیگر معابد باستانی پادشاهی Angkor است . بسیاری از نوشته های هنر باستانی خمرها توسط ارتش متخاصم تایلند نابود و اقتباس شد ، وقتی که صیامی ها در حال غارت Angkor بودند و اسیران خمر را که شامل اعضای دربار سلطنتی بودند را از Angkor اخراج و همرا خود به آیوتایا ( ayutthaya ) بردند .
پادشاه جنگجوی خمر Jayavarman VII و Fa ngum موسس لائوس متحد ، در میان رهبران نظامی بوده اند که حدس زده می شود در سیستم مبارزات قدیمی کامبوج آموزش دیده اند .
در زمانی که کامبوج کشور تحت الحمایه فرانسه بود ( 1863–1887 ، colonial period ) ، هنرهای رزمی مانند پرادال سری توسط اروپاییان استعمارگر ، غیرمتمدنانه و وحشی گری در نظر گرفته می شد . فرانسویان پرادال سری را کم کم از هنر رزمی تبدیل به ورزش رزمی کردند ، توسط اضافه کردن راندهای زمان بندی شده ، رینگ مشتزنی و دستکش های بوکس غربی در کوشش برای کاستن از صدمه و آسیب دیدن بوکسورها .
در گذشته مبارزات در گودال های کثیف با قوانین محدود انجام می شد ، در حالیکه دستان در طنابی پیچیده شده بودند ( به جای استفاده از دستکش غربی ) . در بعضی از مسابقات بوکسورها صدف حلزونی یا خرچنگ در دور قسمت knuckle ( محل اصابت مشت ، در ایران لغت ژاپنی سیکن هم مرسوم است ) قرار می دادند برای افزایش آسیبی که می تواند تحمیل کند .
در دهه ی 1960 برگزار کنندگان مسابقات بوکس کامبوج ، نمایشگاه هنرهای رزمی ملی و داخلی کامبوج را برگزار کردند .
پرادال سری هنر رزمی کهن کشور کامبوج است . در این هنر از هیچگونه سلاحی استفاده نمی شود . در گویش کشور کامبوج پرادال معنای مبارزه می دهد و سری معنای آزاد بنابرابن پرادال سری به معنای مبارزه ی آزاد می باشد . از این هنر قدیمی در میادین نبرد استفاده می شده است . هم اکنون این هنر به عنوان یکی از ورزش های ملی کامبوج شناخته شده و حرکات آن کمی تغییر کرده تا با قوانین جدید و بین المللی منطبق شود .
