آسیب‌دیدگی در ورزش ممکن است چه برای افراد مبتدی و چه برای افراد حرفه‌ای و دارای آمادگی بدنی بالا رخ دهد.
گرچه فعالیت‌ای ورزشی حتی پیاده‌روی ساده نیز ممکن است باعث آسیب‌دیدگی شما شود. اما شما می‌توانید با رعایت رشته‌ای از اقدامات احتیاطی این خطر را گاهش دهید.
همه میگوییم اول اخلاق بعد ورزش از گفتن این جمله هم سیر نمیشویم
همه میگوییم ورزش,بدون اخلاق مفت نمی ارزد.
این شعارهارا میدهیم ولی یادمان میرود در تمرین روزانه یمان کمی هم اخلاق تمرین کنیم.. کمی احترام یاد بگیریم کمی کوچک بزرگتری سرمان شود.
جای تاسف است همه خود راخوب و دیگران بد فرض می کنیم.
جای تاسف وشرمساری است در ورزش فقط ورزش کردن رایاد گرفتیم.
ای کاش هیات اخلاق داشتیم... ان وقت هرکسی که میشدیم لااقل اخلاق داشتیم.
ما رزمی کاران بخشی از ساعات عمرمان را برای تمرینات طاقت فرسای رزمی می گذاریم. براستی چه انگیزه‌ای پشت این روحیه های بزرگ هست که موجب تحمل تمرینات سخت می شود؟ امکان ندارد انسان کاری را بدون هدف و معنی انجام دهد. هر کدام از ما انگیزه‌ای برای این کار داریم و هیچکس جز خودمان آن را درک نمی‌کند.
زمانیکه شما بر اثر تمرین توانستید هنر نفس کشیدن را از دیافراگم که در ابتدا مشکل است یاد بگیرد باید شمارش در هنگام نفس گیری را آغاز کنید.
هنگامیکه از راه بینی شروع به نفس گرفتن می کنید شکم شما بزرگ شده و مانند نفس کشیدن نوزادان بالا میاید سپس به مدت پنج ثانیه نفس خود را حبس کرده و بعد به آرامی از راه دهان بازدم انجام میدهید. سپس بعد از پنج ثانیه دیگر دوباره عمل دم را انجام دهید.
این تمرینات را 50 تکرار کنید تا هم زمان که آرام می شوید اکسیژن کافی به سلولهای بدنتان برسد.
من یک مربی هستم...
مربی بودن شغل نیست...
باید با پوست و گوشت و استخوانت مربی باشی تا بفهمی چه میگویم...
با نفس زدن بازیکنانت گرمت میشود...عرق میکنی ..گلویت خشک میشود...زیر تیغ افتاب...همنشین قطره های باران...
فریادهایی از اعماق دل...ضربان بالا...صدای قلبت را درونت میشنوی....استرس ...هیجان...ولی باید برای همه مظهر اعتماد بنفس باشی...
.ورزشکارت مصدوم میشود..درد میکشی...نگران میشوی...زندگی شخصیت هم دستخوش ان قرار دارد....همه اعتراض میکنند...خانواده ات را نمیبینی...ب نبودن هایت عادت میکنند...شب عید..شب یلدا....طعنه میشنوی ...ک کارت عزیز تر از حتی خانواده ات...ولی انها نمیدانند...
مربی گری شغل نیست کار نیست ...عشق است...عشق است عشق.
تو بدنیا امده ای تا مربی باشی....مربی بودن یعنی تعهد بی قید و شرط..یعنی استخوان لای زخم ...همیشه در تب و تاب...در تشویش ..کسی با دوره گذراندن مربی نبوده و مربی نشده...باید با پوست و گوشت و استخوانت مربی باشی...باید خودت را تغییر دهی...خودت را بسازی...تا بچه ها به تو تکیه کنند...باید محکم باشی....باید خلق کنی...مثل یک هنرمند ...انچه هنرجویان انجام میدهند تابلوی نقاشی توست...
کسی با یک دست کت و شلوار شیک مربی نبوده و مربی نشده...باید لخت شوی... عرق بریزی...و از تمام وجودت بگذاری...بخاطر ورزشکارت...نه ببخشید بخاطر انها نه....پس چرا؟؟؟؟
به این خاطر ک تو با تمام وجودت مربی هستی...یک مربی ذاتی یک رهبر...یک الهام بخش.. 🙏
ادامه پست قبلی :👇
3- پرادال سری (pradal serey):
این رشته رزمی مربوط به کشورهای کامبوج و ویتنام است. واژه "پرادال" در زبان کامبوجی به معنی مبارزه و واژه "سری" به معنی آزاد است و نتیجتاً معنای لغوی این رشته مبارزه آزادخواهد بود.
تفاوت این رشته با موای تای در عدم توجه با رقص پا و عدم وجود ضربات لگد مستقیم است. بنابراین معمولاً از ضربات لگد چرخشی استفاده شده و به خاطر تکنیکهای چرخشیِ پا بسیار مشهور است. در این رشته به نسبت رشته های هم خانواده از ضربات آرنج سریعتر و قویتری استفاده می گردد و اکثر پیروزیهای حاصل نیز توسط ضربات آرنج بدست می آید.
همانگونه که در تاریخ کشورهای مشتق شده از مجموعه کشورهای هند شرقی بررسی گردید، این کشورها که شامل: تایلند، کامبوج، ویتنام، برمه، میانمار، لائوس و مجموعه مالزی و اندونزی می باشند، در بخش مهمی از تاریخ خود مجموعه واحدی به نام "سیام" یا "سوختای" را تشکیل می دادند و حتی تا قبل از پایان دوران استثمار و رهایی از حالت مستعمراتی در قرون 19 و 20 و با وجود اسامی متمایز از یکدیگر، نمی توان تفکیک قابل قبولی میان این کشورها قایل گردید به دلیل همین تاریخچه مشترک، ورزشهای رزمی این مناطق نیز از نظر نوع حرکات و فرم اجرا بسیار شبیه یکدیگر بوده و درک تفاوتهای میان این رشته ها تنها با آشنایی کافی و دقیق با هر یک از آنها میسر خواهد بود. در این مقاله قصد ما بر این است تا رشته های مزبور را به تفکیک مورد بررسی قرار داده، تمایزات و شباهتها را برای علاقمندان بیان نماییم.
1-به طور منظم به کلاس بروید:
نیمی از فلسفه ی ورزشهای رزمی نظم است که در کلاس به دست می آید. در غیر این صورت از همان آغاز محکوم به شکست هستید.
🔺در طول تمرینات منظم مانند دویدن، موسیقی می تواند توجه ورزشکار را محدود و درنتیجه توجه شخص را نسبت به احساس خستگی منحرف کند...
مقالة حاضر حاصل شش سال تحقیق دورة دکترای نویسنده است که طی آن استنباط گردیده که موسیقی مناسب (صحیح) می تواند تأثیر زیادی بر ورزش و انجام تمرینات ورزشی داشته باشد. باعث خوشحالی نویسنده خواهد بود که مربیان و ورزشکاران را در یافته های خود شریک گرداند.
🔔بیشتر ورزشکاران حرفه ای معمولا بدن خود را متحمل ورزش های سخت می کنند و "روزهای استراحت" را هم به کلی فراموش می کنند.‼️
♦️این کارموجب کوفتگی عمومی در بدن، کج خلقی، افسردگی، پریشانی، استرس، کاهش اشتها، کم شدن وزن، حالت تهوع و دل آشوبی می شود.♦️
